Chcę uciec...

Uciec... tak szybko

by nie dogoniły mnie wspomnienia...

Odizolować się od smutku

rzeczy nieodwracalnych...

Jak zmusić mózg do wyrzucenia myśli,

które tak ranią serce?

Przecież wiem, że łzy nic nie zmienią,

Przecież wiem, że to co było nie wróci...

Chcę iść w drugą stronę,

ale wciąż zapominam, że ziemia jest okrągła

I nawet nie wiem kiedy

znów jestem w tym samym punkcie

beznadziejności uczuć...

Jak się uodpornić, wzmocnić,

Jak się zatrzymać w miejscu

gdzie nie spotkam tego, przed czym uciekam,
i zarazem iść naprzód...

Na nowo otwarta rana goi się dłużej,

Słone łzy krwi pieką bardziej,

A ciało coraz słabsze, dusza taka wątła,

Serce bije wolniej, umysł nie nadąża...

Chcę uciec od tego bólu

choćby w pustkę uczuć...

~2 listopad 2013, UK~